تراک پریمد perimed 8 bacic cuff

لوله تراشه کافدار در سایز مختلف

لوله تراشه کافدار وسیله‌ای پزشکی است که از راه بینی یا دهان وارد نای بیمار می شود تا مجراهای تنفسی بیمار را حین بیهوشی باز نگه دارد تا بیمار بتواند از اکسیژن و گازهای بیهوشی استفاده کند. در لوله تراشه کافدار، کاف ها باعث ارتقای عملکرد آن‌ شده و با باد کردن کاف از انسداد راه هوای بیمار جلوگیری و مانع از ورود عفونت یا خون به ریه می شود.

گذاشتن لوله تراشه (ETT) در حفره گلویی بدن، یک روش معمول احیا و بیهوشی عمومی است. عمق لوله گذاری تراشه باید پس از لوله گذاری و در حین جراحی مناسب باشد، زیرا بد شکلی در قرارگیری لوله تراشه می تواند منجر به عوارض جدی شود.

قرار دادن خیلی عمیق لوله ممکن است باعث تحریک کارینا شود و لوله گذاری اندوبروانشیال ناشناخته نیز ممکن است منجر به تهویه ریه، هیپوکسمی و آتلکتازی ریه غیر تهویه شود. از طرف دیگر، اگر لوله تراشه خیلی کم عمق قرار گیرد، گرفتگی لوله روی تارهای صوتی ممکن است منجر به آسیب تارهای صوتی شود. شرکت پارسیان تجهیز التیام به عنوان یکی از توزیع کنندگان این محصول پر کاربرد در خدمت بیمارستانها، مراکز درمانی و زیبایی می باشد.

مشخصات لوله تراشه کافدار

با قرار دادن صحیح لوله تراشه باید فاصله کافی (۲-۵ سانتی متر) بین نوک لوله و انتهای آن و فاصله کافی (۱.۵-۲.۵ سانتی متر) بین حاشیه پروگزیمال کاف تا تارهای صوتی رعایت شود. بیشتر لوله تراشه ها برای بزرگسالان دارای دو علامت راهنمای درج سیاه در ۲ و ۴ سانتی متر بالاتر از کاف یا یک علامت در ۲-۳ سانتی متر بالای کاف هستند.

تراز شدن علائم با تارهای صوتی به قرار گرفتن لوله تراشه کافدار در عمق صحیح کمک می کند. با این حال، این روش به تجسم تارهای صوتی با لارنگوسکوپ متکی است. زبان بزرگ، دندان های برجسته، گردن کوتاه یا خون و ترشحات ممکن است عمل قرارگیری لوله تراشه در گلو را دشوار کند. برای جایگذاری راحت لوله تراشه، از گاید لوله تراشه استفاده می شود.

این گاید ها در اندازه های مختلف و متناسب با اندازه های لوله تراشه ها، تولید شده و مورد استفاده قرار می گیرند. ممکن است حلق بیمار دچار عفونت و یا التهاب شده باشد و عمل جایگذاری لوله تراشه را دشوار کند. در چنین مواقعی از گاید لوله تراشه استفاده می شود که به جایگذاری راحت تر لوله تراشه و وارد کردن آن در گلوی بیمار کمک می کند.

کاربردهای لوله تراشه کافدار

دلایل زیادی برای قرار دادن لوله تراشه در نای بیمار وجود دارد، از جمله میتوان جراحی با بیهوشی عمومی، تروما یا بیماری جدی را نام برد. هنگامی که بیمار قادر به نفس کشیدن به تنهایی نباشد، هنگامی که لازم است فردی را که بسیار بیمار است، آرام بخش و استراحت دهند یا از راه هوایی محافظت کنند از لوله تراشه استفاده می کنند.

این لوله راه هوایی را حفظ می کند تا هوا به داخل ریه ها وارد و خارج شود. لوله های تراشه کافدار در اندازه های مختلفی از ۲.۰ میلی متر تا ۹ میلی متر قطر وجود دارد. به طور کلی، یک لوله با قطر ۷.۰ تا ۷.۵ میلی متر اغلب برای خانم ها و یک لوله با قطر ۸.۰ تا ۹.۰ میلی متر برای آقایان استفاده می شود.

نوزادان تازه متولد شده اغلب به یک لوله ۳.۰ میلی متر تا ۳.۵ میلی متر نیاز دارند و لوله ۲.۵ تا ۳.۰ میلی متر برای نوزادان نارس کاربرد دارد. در مواقع اورژانسی، پزشکان معمولاً اندازه مناسب را حدس می زنند، در حالی که در اتاق عمل اغلب اندازه بر اساس سن و وزن بدن بیمار انتخاب می شود.

روش قرار دادن لوله تراشه کافدار

روش قرار دادن لوله تراشه بسته به آگاهی یا عدم هوشی فرد متفاوت خواهد بود. وقتی بیمار بیهوش است، اغلب لوله تراشه قرار داده می شود. اگر بیمار هوشیار باشد، از داروها برای کاهش اضطراب هنگام قرار دادن لوله و تا زمان برداشتن آن استفاده می شود. ابتدا بیمار به مدت ۲ ساعت با اکسیژن ۱۰۰ درصد اکسیژن دار می شود تا به لوله گذار زمان بیشتری برای لوله گذاری بدهد.

ممکن است از یک راه هوایی دهانی برای حفظ زبان و کاهش احتمال گاز گرفتن لوله ET توسط بیمار استفاده شود. در حین جراحی، متخصص بیهوشی می خواهد قبل از قرار دادن لوله اطمینان حاصل کند که بیمار کاملاً بیهوش شده است تا احتمال استفراغ هنگام قرار دادن و عوارض بعدی کاهش یابد.

در بیمارانی که بیدار هستند ممکن است از داروی ضد تهوع برای کاهش رفلکس استفاده شود و از بیهوشی برای بی حسی گلو استفاده شود. در بعضی موارد، ممکن است لازم باشد قبل از لوله گذاری، لوله بینی و معده قرار داده شود به ویژه اگر خون یا استفراغ در دهان بیمار وجود داشته باشد.